Autor zdjęcia: xD
Imię i nazwisko: Haru Kato
Pseudonim*: Piesek
Płeć: Chłopak
Wiek: 17 lat
Rasa: Wilkołak czystej linii — klan Cieni Lasu
Cechy zewnętrzne:
~ wzrost: 180 cm
~ waga: 75 kg
~ kolor oczu: Złote
~ kolor włosów: Matowe, jasnobrązowo-szare
~ ubiór: Mundurek w Akademi. Po za nią Haru nosi zwykłą białą koszulę, szare spodnie. Zakłada również brązowe buty i krótką beżową kurtkę z ciemnobrązowymi akcentami.
~ znaki szczególne: Brak
Frakcja: Podopieczny Ośrodka Aetherion
Orientacja: biseksualny
Charakter: Jako młody uczeń Haru pragnie stać się w przyszłości stać Tkaczem.
Pragnie pokoju ale i odrodzenia magii w nowym świecie.
Okazuje się, że jest pracowity i życzliwy wobec innych, jeśli jest potrzebna jego pomoc zjawi się nawet jeśli wcale nie musi.
Jest humanistą i sprawiedliwą jednostką, często podczas wykonywania swoich obowiązków kieruje się wzniosłością moralną. Posuwa się nawet do ryzykowania własnego życia, aby chronić osoby w niebezpieczeństwie. Haru jest także skłonny przechwycić lub przeszkodzić osobom o wyższej randze od niego, aby zwiększyć szanse na odpowiednie rozwiązanie sprawy.
Pomimo swojej zdecydowanej i prostolinijnej postawy, Haru ma kilka wyraźnych problemów, związanych z jego przeszłością, co utrudnia mu czasem życie.
Okazuje się również, że jest to drażliwy temat i Haru gwałtownie reaguje, gdy tylko zostaje on poruszony.
Krótka historia:
Haru urodził się wśród starego klanu wilkołaków, żyjącego w głębokich puszczach świata magii, gdzie obowiązywał Kodeks Przemiany — starożytne prawo mówiące, że młody wilkołak musi przejść Rytuał Krwi, aby uzyskać pełne prawa do swej mocy.
Gdy chłopak miał 12 lat, jego rodzina – ojciec, matka i starszy brat – postanowili przyspieszyć rytuał, chcąc uczynić go "najmłodszym pełnoprawnym wojownikiem rodu". Jednak rytuał został zakłócony przez potężną, dziką magiczną anomalię – skazę w tkaninie świata, powstałą na skutek postępującego rozkładu rzeczywistości magicznej. Z tego powodu przemiana Haru wymknęła się spod kontroli, zamienił się w wilkołaka, ale w stanie pół-bestii, pół-szaleńca, nieświadomego i żądnego krwi.
W tym stanie rozszarpał własnego brata, który próbował go powstrzymać.
Ojciec i matka zginęli, próbując odwrócić rytuał. Las zapłonął, a ich dom runą.
Ocalała tylko babcia – Mirza, która zdołała spętać wnuka zaklęciem głębokiego snu i znieczulić jego pamięć. Ukryła go w ruinach dawnej świątyni, gdzie przez prawie rok był nieprzytomny, a jego umysł leczył się powoli...
Rodzina: Babcia, Mirza Zmierzchowa-Pazur, zielarka i dawna wojowniczka klanu
Relacje*: Pozytywne relacje z każdą żyjącą istotą, która nie zaszła mu jeszcze za skórę.
Partner: Brak
Moce:
Zew Krwi (Resonantia Lupina):
Wilkołak potrafi przywoływać echa krwi – głosy przodków i wilczej pamięci. Używając tej mocy, wyczuwa ślady emocji, zagrożeń lub magicznych energii, które były obecne w danym miejscu. W zaawansowanej wersji może „usłyszeć” myśli innych wilkołaków lub zostawić im wiadomość przez tzw. zew-śladowy.
Efekty:
Tropienie przez emocjonalny ślad – np. gniew, strach, żal.
Tworzenie „znaku krwi”, który ostrzega innych z jego klanu lub przekazuje prosty komunikat.
Umożliwia szybką orientację w nieznanym terenie, jeśli tam wcześniej przebywał ktoś z jego linii krwi.
Ograniczenia:
Zew nie działa na ludzi ani na istoty spoza magicznego świata.
Im starszy ślad, tym trudniejszy do odczytania — może zawierać halucynacje lub wspomnienia innych.
Przełamanie Kształtu (Forma Lunarna):
Zamiast klasycznego „przemieniania się raz na pełnię”, młody wilkołak potrafi przejść w częściową transformację, zyskując chwilowy dostęp do nadzwyczajnych zdolności bez utraty świadomości. Może np. powiększyć zmysły, przekształcić rękę w pazurzasty łap, wyostrzyć zęby czy oczy.
Efekty:
Dynamiczna przemiana — wilcze uszy do podsłuchiwania, pazury do wspinaczki, ogon do utrzymania równowagi.
W walce: błyskawiczne przełączanie się między formami (część człowiecza i wilcza jednocześnie).
Skuteczne w ukryciu — można działać po cichu i nie rzucać się w oczy jak w pełnej bestii.
Ograniczenia:
Wymaga opanowania; nadmiar adrenaliny może wywołać niekontrolowaną transformację.
Im więcej przemienionych elementów, tym krótszy czas ich utrzymania.
Wilczy Cień (Lupus Umbrarum)
Rzadka moc u młodych wilkołaków — umożliwia odłączenie cienia, który może poruszać się niezależnie, zwiadować teren lub odciągać uwagę przeciwników. Cień jest półświadomy, ale lojalny wobec swojego właściciela. Można też połączyć się z cieniem innej istoty, by ją śledzić lub słyszeć to, co ona.
Efekty:
Rozdzielenie własnego cienia, który porusza się po ścianach, podłogach, cieniu drzew.
„Nasłuchiwanie” przez cień: widzenie przez jego oczy, słyszenie głosów, podsłuch.
W sytuacji zagrożenia — cień może zasłonić właściciela niczym peleryna, pochłaniając światło.
Ograniczenia:
Długie odłączenie cienia powoduje bóle głowy, dezorientację.
Cień można zranić magicznie, co wpływa bezpośrednio na właściciela.
Umiejętności fizyczne*:
Siła Cienia (Półprzemieniona Potęga):
Nawet w ludzkiej formie, Haru zachował wilczą siłę — jego mięśnie są sprężyste, przystosowane do skoków, walki wręcz i gwałtownych szarż.
Może przebić deskę dłonią, wyrwać kamień z murów.
W walce wręcz pokonuje starszych przeciwników – jego siła nie jest „czysta”, lecz impulsywna, wybuchowa.
Gdy zbliża się do emocjonalnego przeciążenia, jego kończyny lekko mutują (pazury, czerwone żyły, nienaturalne wygięcia).
Refleks i Zmysły Łowcy:
Haru ma nadnaturalnie ostry wzrok, słuch i węch – szczególnie w nocy lub podczas deszczu. Te zdolności działają nawet w ludzkiej postaci, choć są bardziej aktywne w stresie. Słyszy bicie serca z kilku metrów. Wyłapuje zapachy emocji: strachu, gniewu, kłamstwa. W ciemnościach porusza się jakby widział cień rzeczywistości.
Cichy Krok Wilka:
Porusza się niemal bezgłośnie — nawet po liściach, deskach czy żwirze. Wyuczona cecha od babci-zielarki i pozostałość instynktu drapieżnika. Może niezauważenie pojawić się za plecami przeciwnika. Doskonały zwiadowca, choć nie znosi tej roli. Zdarza mu się "zniknąć" z pokoju bez śladu — przez to inni czują do niego dystans.
Ciekawostki:
- Haru nigdy nie uśmiecha się z własnej woli.
- Unika kontaktu fizycznego – boi się, że znowu kogoś zrani.
- Mimo braku słów, broni słabszych, często agresywnie — jakby to była forma przebaczenia sobie.
- Ma czuły słuch, reaguje na każdy dźwięk lasu lub krzyku.
- Zdarza mu się rozmawiać z kimś, kto nie istnieje — „z bratem”, którego głos słyszy w wilczej formie.
Inne zdjęcia:
Login: Mikleo